De openingsscène waarin Arnaud zich - vóór de operatie - na het douchen afdroogt, gaat je niet in de koude kleren zitten. Hij is op dat moment nog zo dik dat hij op een ommetje met de hond na nauwelijks nog de deur uit komt. Het vele eten is begonnen toen zijn moeder overleed. Sindsdien woont Arnaud alleen met zijn vader, met wie hij het niet goed kan vinden, in het Belgische Spa. 

 

Nadat filmmaker Hermans het leven van Arnaud met bijna pijnlijke, niets verhullende openheid heeft geschetst, is daar de operatie die alles gaat veranderen. En hoe. De transformatie die Arnaud ondergaat is niets minder dan spectaculair. Het afscheid van zijn oude lichaam gaat gepaard met afscheid van zijn oude leven. Van een onzekere en volkomen geïsoleerde twintiger, verandert Arnaud langzamerhand in een normale jongen van twintig.  

Corps Étranger is een bijzonder indringende en persoonlijke film. De camera mist nauwelijks een moment van Arnauds leven. In combinatie met de bijna ongebreidelde openheid van de sympathieke jongeling, krijgen we een uitzonderlijk inzicht in het leven van iemand met obesitas. Tegelijkertijd is de film een portret van een heel gewone jongen man. Zo laat het zien dat de neerwaartse spiraal waarin mensen die aan deze moderne en steeds vaker voorkomende ziekte lijden terechtkomen, ook omgekeerd kan worden. De indrukwekkende verandering die Arnaud ondergaat, verbaast niemand meer dan hemzelf; het is bijna het lichaam van een ander, constateert hij.